Adele heerst

De Britse zangeres Adele voegt zich deze week bij een nogal exclusief Top 40-gezelschap: ze is de eerste artiest in 33 jaar die de bovenste twee plaatsen van de Top 40 bezet.

Terwijl haar nieuwe single Set Fire To The Rain naar nummer 2 stijgt, klimt haar oude nummer 1-hit Rolling In The Deep opnieuw naar de eerste plaats.

In oktober 1978 was Olivia Newton John de laatste die zo’n prestatie leverde. Ze stond toen op 1 met Hopelessly Devoted To You en op 2 met Summer Nights. Beide singles (de laatste een duet met John Travolta) kwamen uit de film Grease.

Daarvoor was het slechts drie andere artiesten gelukt. In maart 1974 stond Mud op de nummers 1 en 2 met respectievelijk Dynamite en Tigerfeet.

Vier jaar eerder, in mei 1970, deden Simon & Garfunkel hetzelfde met de singles El Condor Pasa (nummer 1) en Cecilia (nummer 2).

The Beatles zijn de enige groep die dit kunststukje op verschillende momenten hebben geflikt. In mei 1965 stond de groep op de bovenste twee Top 40-plaatsen met Ticket To Ride en Rock ’n Roll Music, in december van datzelfde jaar deed de groep het met We Can Work It Out/Daytripper en Yesterday.

Maar hier houdt de prestatie van Adele niet op. Haar twee albums 19 en 21 horen bij de vijf best verkochte albums van Nederland deze week. Het is voor het eerst dat een artiest twee singles én twee albums in de top 5 heeft staan in dezelfde week sinds Bruce Springsteen in juli 1985.

Kijk hier naar de nieuwe clip van Adele, ‘Set Fire To The Rain’:

“Ik heb zalen doen vollopen, zalen doen leeglopen”…

Het leven van een muzikant on the road gaat niet altijd over rozen. Luister maar eens naar het leed van Raymond van het Groenewoud op “Je veux de l’amour”.

 

De Italiaanse percussionist Tony Cercola kan er over mee praten. Een concert in de open lucht in Napels op Oudejaarsavond verliep niet helemaal zoals gepland, denk ik.

Althans, niet wat de bezoekersaantallen betreft. Hulde voor Tony en z’n band die onverdroten doorspeelden…

 

Een obscure Nederpop flop en een Amerikaans top 10-album…

Dit artikel heb ik deze week geschreven voor de South Asia Wired-redactie van de Wereldomroep. Dit is de originele Engelstalige versie zoals door mij geschreven; het stuk is ook vertaald in het Nederlands en die versie vind je hier. Aardig detail: de Telegraaf gebruikte dit verhaal als bron voor een eigen stuk. Dat vind je hier.

Sri Lanka-born hip hop star M.I.A. is expected to enter the UK pop charts this weekend with her new single, ‘It takes a muscle’, which is a cover version of an obscure Dutch single from the 1980s. How a thirty-year-old song by a virtually unknown Dutch duo ended up on one of 2010’s most successful hip hop albums is somewhat of a mystery – even to the original artists.

M.I.A. – whose real name is Maya Arulpragasam and who is of Tamil origin – shot to fame in 2007 with her single ‘Paper planes’, which reached the top five of the American Billboard Hot 100, a very rare feat for artists from the Asian region. In 2009 she was nominated for an Oscar for Best Film Song for ‘O saya’, a song she recorded with A.R. Rahmann for the Slumdog Millionaire soundtrack.

Currently living and working in Los Angeles, M.I.A. released her third album in 2010, called ‘Maya’. It entered the American album chart at number 9 and reached number one on Billboard’s Electronic Albums chart.

Dutchmen
While most tracks on the well-received album were written by M.I.A. and her producers, one writers’ credit on the sleeve is rather different. It lists Dutchmen Michel Mulders and Henri Overduin as authors of ‘It takes a muscle’, which they recorded as ‘It takes a muscle to fall in love’ in 1982 for a musical project called Spectral Display. The moody, synthesizer-laden ballad was a fine example of early 80s electronic and synth pop.

“We were quite ahead of our time,” recalls Mr Mulders. “We sounded very modern. Perhaps too modern for pop radio. But I just wanted to do the things I liked and creating standard hit singles wasn’t one of them.”

Bedroom
Mr Mulders had asked singer Henri Overduin to write the lyrics for a couple of songs he had composed and to sing them.  “We did it quite fast. We recorded the song in my bedroom in Amsterdam. Henri quickly wrote down the lyrics, did the vocals in one take and that was it. Writing and recording the song only took one afternoon.”

Flop
The song was released as a single in 13 countries, but despite a few TV and radio performances, it flopped. Spectral Display broke up after another record also flopped. ‘It takes a muscle to fall in love’ wasn’t even released on CD in subsequent years and seemed destined to disappear in pop music’s bins.

But it simply wouldn’t go away. Fans of hard-to-find underground 80s music found the 7” vinyl single in second hand record shops or online. A few home-made YouTube clips even popped up, although there was very little to show – all people could find was the original record sleeve and a grainy video from a 1982 Dutch music show.

Watch a clip of the song, with apologies for the poor quality. Story continues below.

Cult image
The cult image of the song lead to fresh interest, says Mr Mulders. “Last year, French DJ duo Get A Room did a remix of the song. I was also planning on re-recording the song with a new singer and then suddenly M.I.A.’s version came along.”

He has no idea how the Sri Lankan singer got hold of the song. “I understand her producer found the song on YouTube,” he says. “The single was released in the UK in the 80s, so he may have found it in a London record shop. Who knows.”

A few weeks ago, M.I.A. did a concert in Amsterdam, where Michel was hoping to meet the singer. “But that didn’t happen, as we couldn’t get backstage access. So we still don’t know.”

Reggae
On the surface, the singer’s reggae/hip hop version seems radically different from Spectral Display’s original synthesizer arrangement, but Mr Mulders disagrees. “Our version was reggae, but in a typically 80s-synth-pop kind of way. She hasn’t changed that much.” M.I.A.’s performance on BBC’s music show Later With Jools Holland with reggae band The Specials, has been watched over 50,000 times.

Watch M.I.A.’s performance on ‘Later’, with The Specials. (Story continues below).

Payout
With 40,000 copies of the album sold within two weeks of its release, Michel Mulders and Henri Overduin are due to receive a nice payout from publishing royalties, but even that remains a mystery for now.

“Our publisher called us and asked us if it was registered properly, which it is. We’ll see how much money this generates. Hopefully it will enable me to pick up the Spectral Display moniker once again and to create new material. That would be nice.”

It has already lead to fresh interest for the original recording, which is now finally available on iTunes.

But what about the title – which muscle does it actually take to fall in love? “There’s only one,” smiles Mr Mulders. “It’s your heart which makes you fall in love with somebody.”

When a Dutch band met the King of Rock and Soul

Na het overlijden van Solomon Burke schreef ik onderstaand artikel voor de Engelse site van de Wereldomroep. Het originele artikel vind je hier. (En voor de liefhebber: de Spaanse versie staat er ook).

 

A down-to-earth Dutch band that can switch with ease between torch songs, chansons and rock numbers and an American singer who had been a soul legend for decades as self-styled King of Rock and Soul. Two apparent musical extremes, but in the case of De Dijk and Solomon Burke, who died on Sunday, the gap was surprisingly narrow.

The death of Solomon Burke was a blow for soul music, but it also hit De Dijk hard. The CD Hold On Tight, on which they play English versions of their Dutch hits with Solomon Burke as lead vocalist, was released less than a week ago.

 

Sweet soul music
De Dijk and Solomon Burke first met in 2007 when the soul singer joined them on stage for a couple of songs. It’s no surprise that the Amsterdam band appealed to Burke. Despite the poetic Dutch lyrics of vocalist Huub van der Lubbe, the influence of US soul and rhythm & blues has been clearly audible in De Dijk’s music for many years.

There is a reason the band added a horn section a while back, making the music sound as full-bodied and stirring as the best 1960s soul records. As teenagers, Huub and his brother Hans, who is also a member of De Dijk, were crazy about soul music.

“We had an LP at home called This Is Soul with people like Otis Redding, Wilson Pickett and Solomon Burke” Huub explained recently on a TV programme “We thought that record was really great and it definitely influenced us musically.”

Musical omnivores
Dutch journalist Jan Donkers, who wrote the sleeve notes for Hold On Tight told RNW: “De Dijk was never a pure soul band. Like so many Dutch bands they have always covered a range of genres. Except that they have remained successful with that mixture for all these years, unlike many other Dutch artistes.”

“In that respect it’s not so strange that De Dijk and Solomon Burke hit it off. Burke was a musical omnivore too. He wasn’t a typical soul singer. He was clearly influenced by gospel and his early records were actually country & western songs. And then with one of the numbers on the new CD, My Rose Saved From The Street, he demonstrated how well he can handle a typical European chanson.”

(Verhaal gaat hieronder verder)

Dutch lyrics
Despite the obvious soul and rhythm & blues influences in De Dijk’s music, the group has never focused on the United States, the home of soul music. “We’re still very much Dutchmen” said Huub van der Lubbe in the 1990s when De Dijk appeared in Austin, Texas for one-off gig. “Like they’re waiting to hear our Dutch lyrics.”

Indicative of the gulf between the personalities of the Dutchmen and their US soul-drenched music was the title of a collection of lyrics by singer Huub van der Lubbe – “Milkman with the Blues”.

International impact?
In late 2009 Solomon Burke travelled to Brussels to record a complete album with De Dijk in six days. “What struck me” says Jan Donkers “was how encouraging and sympathetic Solomon was about the whole process. He made it clear he was genuinely interested in De Dijk’s songs and in Huub’s lyrics.”

The CD has been released internationally. Donkers thinks De Dijk have a good chance of making a real impact abroad. “The record is a surprise for everyone, including Burke’s fans. So who knows? It is, of course, the last CD with Solomon to be released, so that will create a great deal of interest. That and the fact that it’s a great record!”

 

Waarom het Metropole moet blijven!

Tussen 2000 en 2003 werkte ik met veel plezier bij het AVRO Radio 2-programma Schiffers.FM, waarbij een van mijn taken was het maken van reportages. Meestal waren dat interviews met artiesten, soms was het wat anders.

Een plek waar ik altijd graag naartoe ging was het Muziekcentrum van de (publieke) omroep, vlak achter het AKN-gebouw in Hilversum. Een creatieve broedplaats voor de Nederlandse omroeporkesten waaronder het Metropole Orkest.

Dat orkest had in die tijd een heel warme band met Radio 2, onder meer dankzij het toenmalig Gala van het Nederlandse Lied dat elk jaar werd georganiseerd.

Twee keer was ik in het hart van het Muziekcentrum, de grote repetitie- annex opnameruimte waar je een geweldige akoestiek hebt. Eén keer tijdens de repetities voor een concert met Bløf en een keer tijdens de voorbereiding voor een concert bij het Nederlandse Film Festival.

Dat laatste was een heel bijzondere ervaring, omdat bij dat concert de geweldige muziek van Rogier van Otterloo centraal stond. Dus daar zat ik, in een hoekje van het Muziekcentrum, met vòòr mij dat enorme Metropole Orkest die muziek van onder meer Soldaat van Oranje en Turks Fruit speelde. Kijk, Soldaat van Oranje is al imposant als je het uit een speaker hoort, maar als een orkest dat op een meter afstand van je keihard staat te blazen… dan is het wel even kippenvel.

Later heb ik het orkest nog vele keren gezien bij het genoemde Gala van het Nederlandse Lied, of tijdens de uitreikingen van de Gouden Harpen (waarbij het orkest bewees zelfs overweg te kunnen met Peter Pan Speedrock).

Een uniek orkest dus. Kijk maar op de clips hieronder. En dan krijg je te horen dat het orkest in één pennenstreek wordt opgeheven, als het aan het nieuwe kabinet ligt.

Het (mogelijke) verdwijnen van het Metropole Orkest doet het meeste pijn. Want terwijl de andere omroeporkesten en -gezelschappen in mijn ogen niet uitzonderlijk ánders zijn dan andere orkesten, is het Metropole dat wél. Het is het enige orkest in Nederland dat zich niet uitsluitend richt op klassieke muziek, maar juist op andere stijlen – van pop tot musical en van jazz tot wereldmuziek. Hoe veelzijdig wil je het hebben? Geen wonder dat ze tot ver over de landsgrenzen succesvol zijn, met de nodige Grammy Awards in de prijzenkast.

Maar ja, wat hadden we anders verwacht van een kabinet dat gedoogd wordt door de PVV waarvan Kamerlid Martin Bosma zich eerder dit jaar al niet zo heel erg lovend uitliet over het Residentie Orkest.

Kunst is van en voor de elite, niet voor de gewone man, en dus moet je het maar opdoeken. Kennelijk.

(Maar wat Bas Heijne in de hiervoor gelinkte blog al geheel terecht zegt: het voetbal is ook voor een elite. Een veel ‘lagere’, weliswaar, maar het blijft een relatief kleine groep die er plezier aan beleeft. En die subsidiëren we wél met veel plezier).

Ik moet er wel even van zuchten. Want als je nou één orkest in Nederland moet opnoemen waarvoor woorden als laagdrempelig, toegankelijk en populair gelden, dan is het ’t Metropole wel.

Dus opdoeken dat Metropole Orkest? Zijn ze nou helemaal gek geworden daar in Den Haag….?!

Een paar hoogtepunten van het Metropole Orkest: